Borderline
Iedereen heeft een bepaalde persoonlijkheidsstructuur. Alle verschillende structuren zijn onder te verdelen in categorieën. Een van die categorieën is de Borderline persoonlijkheidsstructuur.
Hoe je persoonlijkheid is, hangt onder andere af van genetische factoren: aanleg. Je kan bijvoorbeeld een heel gevoelig kind zijn, van geboorte af aan. Ook het contact met je ouders, andere familie, broertjes en zusjes en andere leeftijdgenoten is van grote invloed.
(Overigens dacht men vroeger dat de invloed van de ouders verreweg de grootste is, maar de laatste jaren begint men dat anders te zien. Zie ook mijn pagina hierover: ‘Schuld van de ouders?’)
Ook voor het ontstaan van de Borderline Persoonlijkheids Structuur zijn meerdere verklaringen. In 2005 dacht men dan het voor 60% om een aangeboren gevoeligheid gaat, die in combinatie met ongunstige omgevingsfactoren leiden tot het ontwikkelen van een Borderline Persoonlijkheids Stoornis.
Over die omgevingsfactoren is er bijvoorbeeld de volgende verklaring:
Als heel klein kind ben je zeer afhankelijk van anderen. Je leven hangt van hen af, en daarom ontwikkel je een enorme behoefte aan onvoorwaardelijke liefde.
Dan, rond het derde levensjaar, krijgen kinderen een fase waarin ze juist hun onafhankelijkheid voor het eerst gaan ervaren en ontwikkelen. (De zogeheten separatie-individuatie-fase.) Ze beginnen een beetje te experimenteren met loskomen van hun ouders, met “nee” zeggen, met zich een ‘ikje’ voelen. Sommige vrienden van mij, en mijn zusje Barbara, herinneren zich nog duidelijk het moment waarop ze zich bedachten: “ik ben ik!”
Bij borderliners gaat er, naar men vermoedt, iets niet goed in deze ontwikkeling. Daarom blijven zij zich heel lang (sommige mensen altijd) in dat opzicht als een 3-jarige voelen en soms ook wel gedragen: zij voelen zich geen zelfstandig individu, en blijven zich heel sterk afhankelijk voelen van de liefde van anderen, zo sterk dat ‘hun leven er van af hangt’.
En zo heb ik me ook heel lang gevoeld: als een leeg omhulsel dat opgevuld moest worden met contact, met anderen, met aandacht en liefde. Zonder anderen was ik niets, en ik kon dan ook niet langer dan een kwartier alleen zijn: dan begon ik in paniek te raken en te huilen.
Mijn bestaansrecht hing af van de goedkeuring van anderen, en dat is volgens mij wel het kernpunt van borderline.
Sinds een aantal jaren voel ik dat ik wèl bestaansrecht heb, en kan ik af en toe ook denken: “als anderen me niet ‘lief’ vinden; nou, dan maar niet! Jammer voor hun! Dat maakt mij niet minder waardevol.”
