Is ADHD een ‘modeziekte’?
ADHD (en medicatie) bepaald niet nieuw
Eerst een citaat uit het artikel over ADHD op Wikipedia (Engels), om te laten zien dat de kenmerken al sinds lang beschreven worden in de medische literatuur, en dat het meestgebruikte type medicatie (aan amphetamine verwante stimulantia) ook al lang gebruikt wordt. Ik heb dit stukje gekopiëerd op di. 3 dec. 2013.
"Sir Alexander Crichton describes "mental restlessness" in his book An inquiry into the nature and origin of mental derangement written in 1798.[134][135] ADHD was first clearly described by George Still in 1902.[132] The terminology used to describe the condition has changed over time and has included: in the DSM-I (1952) "minimal brain dysfunction", in the DSM-II (1968) "hyperkinetic reaction of childhood", in the DSM-III (1980) "attention-deficit disorder (ADD) with or without hyperactivity".[132] In 1987 this was changed to ADHD in the DSM-III-R and the DSM-IV in 1994 split the diagnosis into three subtypes, ADHD inattentive type, ADHD hyperactive-impulsive type and ADHD combined type.[136] Other terms have included "minimal brain damage" used in the 1930s.[137]
In the 1930s, the amphetamine mixture Benzedrine was the first medication approved for use in the United States. Methylphenidate was introduced in the 1950s, and dextroamphetamine in the 1970s.[132]"
Hoax over 'bedenker ADHD'
De laatste tijd (nov. 2013) krijg ik vaak berichtjes doorgestuurd (via Facebook enzo) over de 'bedenker van ADHD': "Inventor of ADHD's Deathbed Confession: "ADHD Is A Fictitious Disease"." of "Psychiater geeft op sterfbed toe dat ADHD een verzonnen 'ziekte' is".
Dit is een hoax. (Weet je niet wat een hoax is? Zie hier voor uitleg op Wikipedia. Op ZD-net nog een mooi artikeltje, met tips.) In het NRC van 7 sept. 2013 stond ook een artikel over deze hoax, helaas kunnen alleen betalende abonnees van NRC dit lezen...
De hoax is gebaseerd op een artikel in Der Spiegel van 6 feb. 2012, geschreven door Jörg Blech. Citaat Wikipedia-pagina over Leon Eisenberg (Engels), geraadpleegd op di. 3 dec. 2013:
In February 2012, the German weekly publication Der Spiegel reported in its cover story that Eisenberg spoke of Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) in his final interview, seven months before his death, that ADHD was the prime example of a "fabricated disease". Eisenberg remarked that instead of prescribing a 'pill', psychiatrists should determine whether there are psychosocial reasons that could lead to behavioral problems.[10] It should be noted that Jörg Blech the author of the Der Spiegel article is critical of the healthcare industry, and authored a book in 2006 entitled "Inventing disease and pushing pills: pharmaceutical companies and the medicalisation of normal life".[11]
Ongeveer in 2003 geschreven
Tegenwoordig hoor je vaak dat ADHD helemaal niet bestaat, en dat het alleen maar een hype is.
Men beweert dan vaak dat de mensen die "vermeende" ADHD hebben zelf geen enkel probleem ervaren, dat anderen hen aanpraten dat hun persoonlijkheid en hun eigenschappen problematisch en afwijkend en gestoord zijn.
Dat is zo'n onzin!
Ik heb wel degelijk mijn hele leven al ZELF last van die kenmerken die nu onder de noemer ADHD blijken te vallen!
Vanaf mijn vijfde ofzo voelde ik me regelmatig ongelukkig. Vaak somber, angstig, etc. En op school voelde ik me zó tekort schieten!
Niet alleen op school, overigens. Ik moest nog bladzijden vol rekensommetjes maken aan het eind van de dag, wat de anderen allang af hadden, en ik kreeg het niet af, omdat het ECHT niet lukte me erop te concentreren, genoeg motivatie, energie en concentratie op te brengen voor iets dat me zó tot in het diepst van mijn wezen verveelde.
En thuis smeekte mijn moeder me geregeld of ik nu even één minuutje stil wilde
zijn. Ja, dat wilde ik wel, maar na tien seconden begon de verveling en het ongeduld
al weer zó heftig te knagen en te vreten dat ik dringend begon te vragen "mamma,
is het minuutje al om?", en ik wilde zo graag dat ze tevreden over me was, dat
ze me lief vond en geen last van me had. Ik wilde zo graag aan het verzoek voldoen,
ik vond het trouwens ook spannend om te proberen of ik dat kon, een hele minuut
stil zijn. Maar nee, ik kon het niet.
Altijd gebeurde er wel iets, of kwam er wel een gedachte bij me op die nu onmiddellijk
aan de wereld kenbaar gemaakt moest worden, zonder dat er tijd was om eerst
te bedenken dat ik in mijn stilte-minuutje zat.
Het is me ook niet gelukt de drie universitaire studies waar in aan begonnen ben (Algemene Sociale Wetenschappen, Wijsbegeerte en Algemene Literatuur Wetenschappen) af te ronden, ondanks heel veel moeite en energie en tijd die ik eraan besteed heb. Het was zó ontiegelijk frustrerend!
En de gedachtenflitsen die altijd door mijn hoofd schieten, het feit dat ik soms niet eens een hele zin uit kan denken omdat er weer een flits is, een soort kortsluiting, waardoor ik al na een paar woorden van mijn interne a propos af ben en continu mijn eigen draad kwijt raak..... dat vind ik afschuwelijk! Ja, ik kan gerust zeggen: daar LIJD ik onder!
Ik wil ook wel eens even vijf minuutjes alleen maar zitten ‘nadenken’ zoals anderen dat soms doen (en vaak doen die het wel langer dan vijf minuutjes!). "Oh, als je zo moe bent moet je gewoon even op de bank gaan zitten en niks doen", zeggen ze. Maar hoe moet dat dan, niks doen? Waar moet je je intussen mee bezig houden, hoe kun je ervoor zorgen dat je niet in een verveling en ongeduld en saaiheid terecht komt die echt absoluut onverdragelijk is?
Soms als ik dat voel voel ik dat ik zoiets niet langer dan drie minuten zou kunnen verdragen, dat ik me dan op één of andere manier moet afreageren. En dat heb ik dan ook vaak gedaan. Soms op een manier die voor anderen kwetsend was, andere keren op een manier die voor mezelf schadelijk was. Ook raakte ik vaak in paniek van verveling. Ik verdraag het gewoon niet, ik kan het niet aan, ik ben er niet tegen opgewassen!
Ja, reken maar dat ik zelf last heb van ADHD, en dat me dat niet is aangepraat. Reken maar dat mijn omgeving er ook altijd veel last van gehad heeft, maar dat ik nog altijd degene ben met de meeste last van iedereen, want de anderen kunnen ontsnappen, ik niet. Ik ben altijd in mijn gezelschap, en dat is zo nu en dan tergend!
