Category: Links en allerlei

Dit is mooi:
http://fatpita.net/?i=1952

En hadden jullie dit eigenlijk al gezien?
http://www.telegraph.co.uk/earth/wildlife/4357829/Immortal-jellyfish-swarming-across-the-world.html

Gebouwd door Somalische asielzoekers samen met wat kinderen uit de
buurt!
http://www.nijmegencentraal.nl/index.php?itemid=1063

(Op 13 aug. overgetypt van mijn ziekenhuisdagboek:)

Di. 3 juni 2008, 9.41.
Gisteren ben ik geopereerd. De chirurg heeft mijn galblaas weggenomen, omdat ik last had van galstenen. Twee grote galstenen (zo’n 3 centimeter in doorsnede) staan nu in een potje naast mijn ziekenhuisbed.
Om 10.00 was de operatie afgelopen en werd ik weer wakker in de uitslaapkamer. Ze brachten me terug naar de verpleegafdeling (A4 van Diakonessenhuis Zeist), naar mijn eigen, éénpersoons(!)-kamer, nr. 16, en belden Mark. Die kwam me meteen bezoeken, en was erg lief (en opgelucht; volgens mij was hij zenuwachtiger dan ik!).
Ik werd eigenlijk prima wakker uit de narcose: helemaal niet koud en misselijk en bang, zoals ik eigenlijk verwacht had, maar lekker sloom en comfortabel en tevreden! Ook niet verward, van ‘waar ben ik nou?’, enzo.
Trouwens, tijdens de ‘maagpijnaanvallen’ (galsteenkolieken, blijkt nu dus) voelde ik me meestal ook merkwaardig gelukkig. Ik kan pijn veel rustiger accepteren tegenwoordig, en ik ben hoe dan ook gelukkig natuurlijk.

Mark werd na een half uurtje ongeveer weer weggestuurd, mocht met ‘t bezoekuur weer terugkomen. Het bezoekuur was om 16.00, tot die tijd heb ik steeds geslapen en gedommeld. Heerlijk!
Om 16.00 was Mark er weer. Hij vertelde dat Joop (mijn vader) al had gebeld om te vragen of ‘t goed was gegaan. 12.49: voicemail van Astrid (een goeie vriendin). (Op mijn mobieltje, dat had Mark bij zich.) Tijdens ‘t bezoekuur belde ze weer, en even later kwam ze langs! Erg gezellig en lief, en ze had een mooie hangplant met paarse bloemetjes voor mee meegebracht. Mark vertrok na Astrid, om 20.00. Ik vreoeg hem of hij Hermien (mijn moeder) en Hans (mijn stiefvader) wilde mailen dat ‘t goed was gegaan. ‘s Avonds belde Hermien, in de veronderstelling dat Mark ‘t mobieltje zou hebben. Erg lief, al die aandacht. Barbara (mijn jongere zus) belde ook nog, met Merel (haar dochtertje van zes) vanuit de avondvierdaagse!

Strax ga ik waarschijnlijk naar huis, als alles goed is. Vanochtend hebben ze bloed afgenomen, en als dat goed is en de wondjes er ook goed uitzien mag ik Mark bellen, dat hij me kan komen halen.
(10.07)

12.17: Ik mag naar huis! Mark mag mij om één uur komen halen. Ik heb namelijk braaf een boterham met kaas gegeten, en dat ging goed.

14.04: Weer thuis!
Ik heb de liefste, meest attente man van de wereld. Thuis lagen door het hele huis ballonnen, al beginnend in de berging waar we binnenkwamen; sommige in hartvorm. Zó feestelijk! En hij had ook nog een thuiskomcadeau voor me: een mooi (Afrikaanse?) lange paarse jurk! Woensdag had hij me al een mooie uitgave van de Moomin (Moem) stripboeken gegeven, zondag dit dagboekje/schriftje! Allemaal om me te troosten voor de operatie!
Ook had hij al woensdag een mooie kaart naar ‘t ziekenhuis gestuurd, maar die is daar niet aangekomen, omdat ik daar nog niet was opgenomen en omdat het nummer van de afdeling er niet op stond. Dus hadden ze hem teruggestuurd, en net zat ‘ie bij de post!

De woonkamer, met de nieuwe bank, en veel ballonnen.

Achter de bank staat de tafel.

Deze bloemen hadden mijn collega’s gestuurd!

Ons bed, met ballonnen.

Zelfs op de gang lagen ballonnen!

Aanstaande maandag word ik geopereerd: ze gaan mijn galblaas verwijderen.
Als het goed is mag ik de volgende dag al weer naar huis, en moet ik dan nog een week ofzo thuisblijven van mijn werk.

Meer info over die operatie: www.chirurgiemca.com/cholecystectomie.htm

Het is een heel veel voorkomende operatie, voor de chirurgen een beetje routinewerk, maar ik vind het wel spannend, zie er wel een beetje tegenop. Wel fijn dat ze het al zo snel kunnen doen, want dan kan ik er in elk geval niet lang tegenop zien: anderhalve week geleden sprak ik (op advies van mijn huisarts) met de chirurg, en die raadde me toch wel zeer aan om deze operatie uit te laten voeren, en toen maakten we meteen een afspraak voor overmorgen.

Ik had regelmatig van die buikpijnaanvallen, kolieken, en dat is bepaald geen pretje. En daar was ik dan meestal ook misselijk bij. Ik heb dat al een jaar of zes. Niet zo heel vaak (één keer per paar maanden ofzo, soms wel een paar keer in een week en dan weer een hele tijd niet), maar wel hevig, en de vorige huisarts had geen idee wat het was, maar de nieuwe huisarts dus wel. (We hebben een nieuwe huisarts sinds de verhuizing.)

Ze doen het niet alleen omdat ik er last van heb, maar ook omdat ik met die galstenen risico heb op ontstekingen aan galblaas of pancreas (=alvleesklier).

Dus de komende week heeft Mark vrijgenomen van zijn werk, en word ik verwend! Ik heb al een flinke stapel boeken geleend van een collega en allemaal fruitsap en groentesap en rijstewafels in huis gehaald. En ik kijk er natuurlijk ook naar uit niet meer bang te hoeven zijn voor die kolieken.

Iemand die ik ken had lange tijd als onderschrift bij haar e-mailtjes de bekende zin “ooit een normaal mens ontmoet? en………beviel het??”

Ze schreef daarover laatst:
“dat vind ik nog altijd een lekker zinnetje. voor mij is iedereen normaal, er zijn uitzonderingen, maar dat zijn er maar een paar.”

Mijn reactie:
Voor mij is iedereen juist abnormaal: Mijn moeder en ik hebben ooit eens samen zitten bedenken wie wij nu eigenlijk kennen die WEL goed snik is, en we konden niemand verzinnen.
Na heel lang denken bedachten we een collega van haar werk, die tamelijk snik lijkt, maar dat is echt een supersaaie slome kerel. Heeft het allemaal redelijk op een rijtje, werk, gezin, hobby’s, religie, en lijkt nog behoorlijk tevreden en gelukkig ook. Echt totaal geen boeiende man.

Normaal is het gemiddelde van alle mensen, met een kleine marge er omheen. Niemand in de echte wereld voldoet aan dat gemiddelde. Dat hoeft ook niet, daar is het nu juist een gemiddelde voor: je telt iedereen bij elkaar op, en neemt de ‘gemene deler’. Zo krijg je een hypothetisch persoon, de ‘normale mens’, die dus alleen in de wereld van de statistiek bestaat, en alleen als ijkpunt, om een echt mens (we noemen haar ‘Laura’) mee te vergelijken, om te zien wat haar afwijkingen t.o.v. deze gemiddelde, normale mens zijn.

En ‘afwijking’ betekent dus niet ‘gefliptheid’, ‘onaangepaste, gestoorde gek’, maar: anders dan de hypothetische, gemiddelde, normale mens, die alleen in de statistiek bestaat. Alleen als hulpmiddel om te bepalen wat Laura’s sterkere en minder sterke punten zijn, zodat de we een precies afgepaste manier zou kunnen verzinnen voor Laura om met haar eigen leven en eigenschappen om te gaan, en misschien zelfs, als het nodig is, bepaalde stofjes die ze maar beter nog meer dan de hypothetische, gemiddelde, statistisch normale mens tot zich kan nemen, zoals zink, visolie, vitamine B en dexamphetamine. (Ofzo.)

Dus: ‘ooit een normaal mens ontmoet…?’: nee, hoogstzelden, misschien die éne collega van mijn moeders werk. Maar de normale mens komt ook maar zeer zelden buiten het statistisch lab voor, in het wild.
‘… en, beviel het?’ Nee, want zo iemand is een slome duikelaar, er is niks interessants aan, al is hij ook niet onprettig in de omgang, want beleefd en vriendelijk, maar hij laat eigenlijk zo goed als geen indruk achter.

Laura