Author: Laura

Ziekenhuis: galblaas-operatie (Cholecystectomie)

(Op 13 aug. overgetypt van mijn ziekenhuisdagboek:)

Di. 3 juni 2008, 9.41.
Gisteren ben ik geopereerd. De chirurg heeft mijn galblaas weggenomen, omdat ik last had van galstenen. Twee grote galstenen (zo’n 3 centimeter in doorsnede) staan nu in een potje naast mijn ziekenhuisbed.
Om 10.00 was de operatie afgelopen en werd ik weer wakker in de uitslaapkamer. Ze brachten me terug naar de verpleegafdeling (A4 van Diakonessenhuis Zeist), naar mijn eigen, éénpersoons(!)-kamer, nr. 16, en belden Mark. Die kwam me meteen bezoeken, en was erg lief (en opgelucht; volgens mij was hij zenuwachtiger dan ik!).
Ik werd eigenlijk prima wakker uit de narcose: helemaal niet koud en misselijk en bang, zoals ik eigenlijk verwacht had, maar lekker sloom en comfortabel en tevreden! Ook niet verward, van ‘waar ben ik nou?’, enzo.
Trouwens, tijdens de ‘maagpijnaanvallen’ (galsteenkolieken, blijkt nu dus) voelde ik me meestal ook merkwaardig gelukkig. Ik kan pijn veel rustiger accepteren tegenwoordig, en ik ben hoe dan ook gelukkig natuurlijk.

Mark werd na een half uurtje ongeveer weer weggestuurd, mocht met ‘t bezoekuur weer terugkomen. Het bezoekuur was om 16.00, tot die tijd heb ik steeds geslapen en gedommeld. Heerlijk!
Om 16.00 was Mark er weer. Hij vertelde dat Joop (mijn vader) al had gebeld om te vragen of ‘t goed was gegaan. 12.49: voicemail van Astrid (een goeie vriendin). (Op mijn mobieltje, dat had Mark bij zich.) Tijdens ‘t bezoekuur belde ze weer, en even later kwam ze langs! Erg gezellig en lief, en ze had een mooie hangplant met paarse bloemetjes voor mee meegebracht. Mark vertrok na Astrid, om 20.00. Ik vreoeg hem of hij Hermien (mijn moeder) en Hans (mijn stiefvader) wilde mailen dat ‘t goed was gegaan. ‘s Avonds belde Hermien, in de veronderstelling dat Mark ‘t mobieltje zou hebben. Erg lief, al die aandacht. Barbara (mijn jongere zus) belde ook nog, met Merel (haar dochtertje van zes) vanuit de avondvierdaagse!

Strax ga ik waarschijnlijk naar huis, als alles goed is. Vanochtend hebben ze bloed afgenomen, en als dat goed is en de wondjes er ook goed uitzien mag ik Mark bellen, dat hij me kan komen halen.
(10.07)

12.17: Ik mag naar huis! Mark mag mij om één uur komen halen. Ik heb namelijk braaf een boterham met kaas gegeten, en dat ging goed.

14.04: Weer thuis!
Ik heb de liefste, meest attente man van de wereld. Thuis lagen door het hele huis ballonnen, al beginnend in de berging waar we binnenkwamen; sommige in hartvorm. Zó feestelijk! En hij had ook nog een thuiskomcadeau voor me: een mooi (Afrikaanse?) lange paarse jurk! Woensdag had hij me al een mooie uitgave van de Moomin (Moem) stripboeken gegeven, zondag dit dagboekje/schriftje! Allemaal om me te troosten voor de operatie!
Ook had hij al woensdag een mooie kaart naar ‘t ziekenhuis gestuurd, maar die is daar niet aangekomen, omdat ik daar nog niet was opgenomen en omdat het nummer van de afdeling er niet op stond. Dus hadden ze hem teruggestuurd, en net zat ‘ie bij de post!


De woonkamer, met de nieuwe bank, en veel ballonnen.


Achter de bank staat de tafel.


Deze bloemen hadden mijn collega’s gestuurd!


Ons bed, met ballonnen.


Zelfs op de gang lagen ballonnen!

Aanstaande maandag een nachtje ziekenhuis

Aanstaande maandag word ik geopereerd: ze gaan mijn galblaas verwijderen.
Als het goed is mag ik de volgende dag al weer naar huis, en moet ik dan nog een week ofzo thuisblijven van mijn werk.

Meer info over die operatie: www.chirurgiemca.com/cholecystectomie.htm

Het is een heel veel voorkomende operatie, voor de chirurgen een beetje routinewerk, maar ik vind het wel spannend, zie er wel een beetje tegenop. Wel fijn dat ze het al zo snel kunnen doen, want dan kan ik er in elk geval niet lang tegenop zien: anderhalve week geleden sprak ik (op advies van mijn huisarts) met de chirurg, en die raadde me toch wel zeer aan om deze operatie uit te laten voeren, en toen maakten we meteen een afspraak voor overmorgen.

Ik had regelmatig van die buikpijnaanvallen, kolieken, en dat is bepaald geen pretje. En daar was ik dan meestal ook misselijk bij. Ik heb dat al een jaar of zes. Niet zo heel vaak (één keer per paar maanden ofzo, soms wel een paar keer in een week en dan weer een hele tijd niet), maar wel hevig, en de vorige huisarts had geen idee wat het was, maar de nieuwe huisarts dus wel. (We hebben een nieuwe huisarts sinds de verhuizing.)

Ze doen het niet alleen omdat ik er last van heb, maar ook omdat ik met die galstenen risico heb op ontstekingen aan galblaas of pancreas (=alvleesklier).

Dus de komende week heeft Mark vrijgenomen van zijn werk, en word ik verwend! Ik heb al een flinke stapel boeken geleend van een collega en allemaal fruitsap en groentesap en rijstewafels in huis gehaald. En ik kijk er natuurlijk ook naar uit niet meer bang te hoeven zijn voor die kolieken.

Foto’s van ons nieuwe huis (schilder is bezig!)

Er is inmiddels een schilder aan het werk in ons nieuwe huis. Jaja, heel sjiek, we hebben een echte schilder ingehuurd. Alle muren en plafonds worden weer fris wit.

Bijvoorbeeld de open keuken was echt wel aan een verfbadje toe:
Vóór het schilderen:

Na het schilderen van de eerste laag:

Dit is het keukenblok dat nu in het huis zit:

Gelukkig wordt dat over een paar weken vervangen! We mochten zelf een keukenblok uitkiezen bij Bruynzeel, de woningbouwvereniging betaalt. Het wordt een precies even groot keukenblok, wit, met een glad aanrechtblad van kunststof, de bovenlaag ziet eruit als donker roodbruin hout.

Als je vanaf het raam de woonkamer in kijkt, zie je links dus de open keuken, en rechts de trap:

De trap en de hekjes gaan we donkerrood verven.

Als je dan vanaf de trap naar het raam kijkt, ziet het er zó uit:

Dit is de tuin:

Eerst een terras, en daarachter een verhoging, waar allemaal planten en struiken groeien. De tuin is op het dak van de parkeergarage, dus het is een ‘daktuin’: het is tuiniger dan een dakterras, en terrassiger dan een tuin.

Als je middenin de tuin staat, en je kijkt naar het huis, zie je dit:

Deze twee struiken zijn wel erg hoog. Waarschijnlijk is het laurier (niet de eetbare variant). We willen er misschien een stuk vanaf snoeien, zodat ons uitzicht niet zo belemmerd wordt, maar we kijken het eerst een tijdje aan.

Het wordt allemaal heel mooi, als het schilderen klaar is en het eiken lamellenparket geplaatst is!

Mark en Laura gaan trouwen!

We gaan niet alleen verhuizen, maar ook trouwen! Omdat het romantisch is, en feestelijk, en we dan alles in één keer geregeld hebben. Tegelijk met het regelen van de verhuizing zijn we ook begonnen met het regelen van de trouwerij. Waarschijnlijk trouwen we in maart.

Mark en ik gaan samenwonen!

Mark en ik gaan eindelijk ‘echt’ samenwonen! We hebben al bijna vier jaar ‘verkering’, en ‘logeren’ vanaf het begin vaak bij elkaar, maar nu hoeven we niet meer steeds allerlei spullen naar elkaar heen en weer te slepen.

Afgelopen maandag was de groepsbezichtiging van de woning, en wij waren de eersten die mochten zeggen of we de woning wilden of niet. We hebben er een uurtje over nagedacht, rondgefietst in de wijk, gekeken naar andere huizen waar we waarschijnlijk binnenkort voor in aanmerking zouden komen, en besloten dat we ‘ja’ zouden zeggen! We zijn meteen naar de woningcorporatie gefietst, en onze beslissing meegedeeld.
En een paar dagen later (vrijdag) hebben we het contract getekend en de sleutels gekregen!

Gisteren zijn we al in allerlei winkels geweest om vloerbedekking uit te zoeken. Het wordt even een paar weken hard werken, maar ik verheug me er erg op om niet meer steeds van het ene huis naar het andere te hoeven verhuizen om de paar dagen, en om niet meer steeds alles met me mee te hoeven slepen omdat ik ‘s ochtends nooit zeker weet in welk huis ik ‘s avonds zal zijn…!

Hier wat foto’s van de nieuwe woning:

Dit is de voordeur. Naast de voordeur het raam van de slaapkamer.
De twee ramen boven zijn van twee slaapkamers, die waarschijnlijk allebei computerkamers worden.

Dit is de achterkant van het complex. Je ziet de parkeergarage, en daarboven de woningen. Onze woning is de tweede van rechts naast het hoge gedeelte. We hebben één verdieping boven de parkeergarage, op de eerste verdieping dus. Aan deze kant, de achterkant, is de woonkamer, met DE DAKTUIN!

Hier is de daktuin wat dichterbij. Je ziet nu het raam van de woonkamer. Je ziet ook wat beter dat we bovenburen hebben. Ik heb ze nog niet ontmoet.

En dit zag ik toen ik (een week voor de bezichtiging) naar binnen gluurde door het raam van de woonkamer. Ik vind het erg leuk dat de trap in de woonkamer uitkomt, lekker anders dan anders. Ook de open keuken vind ik fijn.

Dat was het weer even!

Deepest Sender

Een nieuw tooltje ontdekt voor bloggen: Deepest Sender.
Dat is een Firefox-extension, waarmee je makkelijk meteen teksten naar je blog kunt sturen.
Het kan naar verschillende blogs, o.a. Blogger, wat ik dus gebruik.

Ik ben heel moe van mijn werk gekomen vandaag, echt suf, en dat ik bijna bibberig en koud was van moeheid. Ik weet niet waarom. Gisteren ging ik wel laat slapen, pas na 1 uur, maar de ene keer kan dat prima, en een andere keer ben ik dan de volgende dag helemaal niet okee. Ik kon ook niet goed wakker worden, bleef in een soort rare half-dromende toestand. Ik kon me eigenlijk niet goed losrukken uit een droom die ik had vlak vóór ik wakker werd, maar tegelijk kon ik me die droom niet herinneren!
Hoe dan ook: in plaats van te gaan pitten ‘s middags, na mijn werk, of op de bank een boekje te lezen, heb ik toch weer achter de computer gezeten!
😛

Van alles gelezen over Mambo, Wiki, PHP, MySQL, Accessibility, Search Engine Optimization, Search Engine Friendly URL’s, enzovoort. Ach ja. Weer wat geleerd vandaag.

Nu ga ik wel op de bank hangen, eindelijk.

dagdag, Laura

Opstijgende computer weer aan de grond gekregen

Het is me gelukt! Na zo’n anderhalve maand en heel veel gedoe heb ik de PC van Mark (mijn oude PC) weer aan de praat gekregen! Ik heb het hele ding verscheidene keren opengeschroefd, de harde schijven uit de kast, de voeding uit de kast, het moederbord uit de kast, de voeding uit elkaar, alles schoongemaakt (heeeeel veel stof!), en één van de harde schijven en 3 ventilatortjes vervangen. (Voor één daarvan in de plaats zit nu geen ventilator maar een zogeheten ‘passieve koeling’. Heel fijn: die beweegt niet, dus kan er ook niet veel aan stuk.)

Het ding maakte al een hele tijd een brommende, ratelende herrie als een oude kapotte motor, “alsof de computer op wil stijgen”, zei Mark. Het klonk erg onheilspellend. Het leek erop dat hij het binnenkort wel zou begeven. En zó oud is hij nu ook weer niet, gekocht in 2002 ofzoiets. Moet toch kunnen? 1,2 GHz processor, 756 MB werkgeheugen, en twee harde schijven: één van 160 GB en één van 300 GB. Op dat afschuwelijke geluid na was hij prima! Sinds de kerstvakantie stond hij eindelijk bij Mark thuis, en Mark had nu ook ADSL.

Eindelijk kon hij muziek gaan downloaden, muziek die hij via het op mijn PC aangesloten cassettedeck had opgenomen bewerken, e-mailen, wiki-pagina’s bewerken en van alles opzoeken op WWW in zijn eigen huis!

En toen stortte dat stomme ding weer in….

Het geluid werkte echt op onze zenuwen, vooral omdat het af en toe opeens even ophield…

stilte….

Hoe we ook probeerden er niet op te letten, steeds betrapten we elkaar op gespitste oren.

Maar nu zijn onze oren weer mooi rond, en ik ben oververmoeid van het steeds hoop krijgen en weer gefrustreerd raken de laatste 6 weken door die moedeloze PC…. Met de opluchting komt nu de welverdiende rust.

Tot later!

Kettingbrieven/handtekeningenacties via e-mail…

Vandaag ontving ik in mijn e-mail van 2 verschillende mensen hetzelfde bericht.

Het gaat om een kettingbrief over een goed doel, een handtekeningenactie via e-mail.

Ik weet nooit zo goed wat ik met dergelijke berichten aan moet.
Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat zo’n bericht oorspronkelijk uit een betrouwbare bron afkomstig is en dat het verhaal in het bericht echt waar is. Ik kan niet geloven dat de ‘handtekeningen’ die op deze manier verzameld worden door de persoon of instantie aan wie ze getoond worden als authentiek gezien worden, laat staan dat ze echt zouden ‘helpen’.

De meeste mensen die zo’n bericht ontvangen voelen zich moreel verplicht het bericht door te sturen. Als er ook maar een heel klein kansje is dat het doorsturen zal helpen bij dit goede doel, dan is het toch maar een heel kleine moeite…?

Vooral als het bericht afkomstig is van iemand die je goed kent, dan lijkt het ook haast beledigend om het bericht als ‘onzin’ af te doen, en meteen weg te gooien.

De meeste mensen sturen het bericht door, door op de ‘forward’-knop te klikken, en zoveel mogelijk adressen in het ‘To’-veld of ‘CC’-veld te zetten. Op deze manier krijgt de ontvanger de hele lijst van alle ontvangers te zien. Bovendien staat in de tekst van een geforward bericht ook nog een lijst van alle eerdere geadresseerden, een paar schakels terug in de ketting.
Op deze manier heb ik nu de adressen van de vage verre bekenden van de vage verre bekenden van mijn vrienden. Ik WIL al die adressen helemaal niet weten! En ik wil ook niet dat al die mensen MIJN adres weten!

Bovendien weet een BEETJE virus van vandaag de dag al die adressen in een mailbox feilloos te vinden, en ook heel wat spammers zijn op deze manier al aan een stapel e-mailadressen gekomen….

Ik zal dus ook vandaag de twee e-mails die ik gekregen heb weggooien, en ze niet doorsturen naar anderen met mijn ‘handtekening’ eronder.

Ik heb uren op WWW rondgezworven op zoek naar informatie, en tot nog toe zijn mijn vermoedens over de onbetrouwbaarheid van dit soort kettingbrieven bevestigd.

Maar een beetje twijfel hou ik toch, een knagend gevoel aan mijn geweten….

Laura.

——
Zie ook:
www.virusalert.nl
www.security.nl
www.xs4all.nl/klant/veiligheid/checklist (kijk vooral ook in rechterbalk)
www.sophos.com (in het Engels)